ابتدا خود را معرفی نموده و در زمینه پیشینه و ورود خود به مهندسی هوافضا توضیح دهید.
 اینجانب متولد 1362 بندر گناوه هستم. من از ابتدا و در مقطع کارشناسی وارد رشته هوافضا شدم و سپس تحصیلات کارشناسی ارشد و دکتری خودم را بواسطه علاقه فراوان در همین رشته و در گرایش مکانیک پرواز و کنترل در دانشگاه های صنعتی امیرکبیر و صنعتی مالک اشتر ادامه دادم. البته در مقطع کارشناسی ارشد به صورت دو رشته ای در کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک، گرایش تبدیل انرژی نیز تحصیل کردم. بواسطه تحصیلاتم به صورت تخصصی با تعدادی از صنایع هوایی کشور و دانشگاه ها همکاری داشتم و در سطوح مدیریتی نیز ناظر و مجری چند پروژه بودم. در استان نیز بین سال های 86 تا 91 در دانشگاه پیام نور و برخی دیگر از مراکز در قالب استاد مدعو همکاری داشتم که جادارد به طور ویژه از آقای دکتر طاهری مدیریت سابق دانشگاه پیام نور گناوه برای دعوت از اینجانب و سایر اساتید گناوه ای کمال سپاس گذاری را داشته باشم.
 در خصوص ماهیت رشته هوافضا و چگونگی ورود به این رشته در دانشگاه ها توضیح دهید.
 رشته هوافضا در بیان کوتاه عبارت است از طراحی و ساخت کلیه سامانه های پرنده که بواسطه تجهیزات مورد نیاز این رشته و تقاضای کشور، تنها در دانشگاه های مادر و اصلی کشور که عموما در تهران قرار دارند ارایه می شود و هرساله نیز از بین رتبه های برتر کنکور سراسری برای مقطع کارشناسی و بالاتر از میان متقاضیان پذیرش انجام می شود. این رشته در بسیاری از کشورهای پیشرفته جزو ده رشته دارای بالاترین امتیاز (تاپ اسکور) در میان کلیه رشته های تحصیلی دانشگاهی شمرده شده و در ایران نیز با وجود نوپا بودن دارای سطح تئوری بالا و قابل رقابت با بیشتر دانشگاه های معتبر دنیا است.
 در زمینه مقالات پذیرش شده خود و سطح کنفرانس فعلی توضیحاتی ارایه نمایید.
 کنفرانس بین المللی مکانیک و هوافضا (ICMAE) یکی از رویدادهای معتبر مهندسی است که سالی یکبار به میزبانی کشورهای مطرح مکانیک و هوافضای دنیا برگزار می شود (سال های گذشته در آمریکا، اسپانیا، ایتالیا، روسیه و ... برگزار شده است) که امسال نیز در هشتمین دوره کشور چک و به میزبانی مشترک دانشگاه اورلینز فرانسه و صنعتی پراگ برگزار می شود. بنده با دو عنوان مقاله در زمینه الگوریتم های هوشمند پرواز دسته جمعی و گشت زنی پهپاد که بخش هایی از تز دکتریم بود در این کنفرانس شرکت کردم که هر دو مقاله پذیرش شدند. در این کنفرانس سه مقاله از ایران پذیرش شدند که دو مقاله از طرف من به نمایندگی از دانشگاه صنعتی امیرکبیر و یک مقاله از دانشگاه ملایر بود. این مقالات شانزدهمین و هفدهمین مقالاتی بودند که من در نشریات و کنفرانس های داخلی و خارجی به چاپ می رساندم که حاصل همکاری پرفسور سید حسین ساداتی در مبحث هوافضایی و دوست خوب هم شهری آقای حسین حیدری در بحث الگوریتم های مدیریتی و انتقالی بودند.
 وضعیت فعلی صنعت هوایی کشور و آینده پیش روی این صنعت را چگونه ارزیابی می کنید؟
 صنعت هوایی به عنوان اصلی ترین صنعت مادر در دنیا شناخته می شود که کلیه تخصص های مهندسی را در یک مجموعه و برای ساخت سامانه های مختلف استفاده می نماید. در همه کشورهای دنیا چه در بحث دفاعی و چه در زمینه های غیرنظامی سرمایه گذاری کلان و حمایت های زیادی در این حوزه انجام می شود. صنعت هوایی کشور ما علیرغم دیرینگی مناسب تجهیزات (هم پای آمریکا و بسیار دیرینه تر از برزیل، ایتالیا، هلند، هند و ... به عنوان قطب های نوظهور صنعت هوایی) یک صنعت نوپا تلقی می شود که متاسفانه با وجود سطح بالای علمی و دانشگاهی بعضا سرعت پیشرفت صنعتی مناسبی ندارد. عدم تجمیع بخش های مختلف این حوزه در درون یک سازمان یا وزارت خانه متمرکز شاید اصلی ترین دلیل موازی کاری های فراوان در کشور است. در دهه های کنونی فعالیت های خوبی انجام شده و در دولت های اخیر تجهیزات و قراردادهای مناسبی نیز خریداری یا منعقد شده است ولی همچنان صورت مساله اصلی حمایت همه جانبه از شرکت های خصوصی و دانش بنیان، بنگاه های زودبازده این حوزه و پیوند بیشتر دانشگاه به عنوان قطب علمی و صنعت است.
با اختصاص بورسیه های مناسب و کارآموزی جدی صنعتی و حمایت های مناسب از فارغ التحصیلان که بعضا جزو نخبه های علمی کشور هستند آینده این صنعت روشن خواهد بود. متاسفانه در سال های اخیر شاهد مهاجرت بی سابقه و حدود 70 درصدی قشر مهندسی کشور به ویژه هوافضا به کشورهای مطرح هستیم که بعضا حاصل عدم حمایت های مناسب دولتی و در بسیاری از موارد بیکاری پس از فارغ التحصیلی است. با این عدم پشتیبانی و رهاکردن فارغ التحصیلان سرمایه های عظیم مادی و معنوی از کشور خارج و موجب ضرر بیشتر کشور و سود سرشار بیگانگان خواهد شد. متاسفانه نظام صنفی و مهندسی واحدی برای ساماندهی حوزه مهندسی غیرساختمانی کشور وجود ندارد که لزوم آن به شدت احساس می شود.
 برای شما هم تجربه دعوت نامه و ادامه تحصیل در خارج از کشور وجود داشت؟
 به طور سیستماتیک برای بیشتر فارغ التحصیلان دانشگاه های تهران به ویژه امیرکبیر و شریف فعال در کنفرانس ها و نشریات داخلی و بین المللی این دعوت نامه و شیوه پذیرش راحت تر از سایرین وجود دارد که من هم از این قاعده مستثنی نبوده و دعوت نامه هایی از ایالات متحده و کشورهای اروپایی داشتم ولی با وجود سختی فراوان ترجیحم ادامه تحصیل در داخل کشور بود.
 آیا حمایتی هم از ناحیه مسئولین کشوری و استان از شما و سایر پژوهشگران برای شرکت در مجامع علمی و انجام تحقیقات وجود دارد؟
 از سایر رشته های فنی در درون استان خبری ندارم ولی سازمانی یا حوزه ای برای اینگونه حمایت ها در کشور تعریف نشده است. دانشگاه های متبوع ما نیز بعضا به دلیل کمبود منابع و ازدیاد و انباشتگی متقاضیان حمایت های مالی بسیار ناچیزی می کنند که قابل بیان نیست و به ارایه امکانات سخت افزاری و آزمایشگاهی معمولا بسنده میشود. حقیقتا انتظار این پرسش را نداشتم چه بهتر که به گوش مسئولین مربوطه رسانده شده و همانند ورزشکاران و تیم های ورزشی شهر، محققین و پژوهشگرانی که باعث اعتلای نام شهر و کشور خود می گردند و بعضا چندین سال از عمر خود را صرف تحقیق بر روی یک موضوع و گاه یک مقاله می نمایند، از حمایت معنوی و مادی، حداقل هزینه های شرکت در مجامع علمی بین المللی برخوردار شودند. متاسفانه در شهر ما بندرگناوه بسیاری از فارغ التحصیلان بیکار و یا جذب مشاغل کاذب شده اند که جای تاسف دارد و هرساله نیز حدود 500 نفر تنها از دانشگاه های گناوه (آزاد، پیام نور و علمی کاربردی) فارغ التحصیل شده و به این گروه می پیوندند. واقعا ضرر ظرفیت بیش از حد دانشگاه بیش از منفعت آن است که امیدوارم تفکر مدیریتی مسئولان نیز شامل این حوزه گردد. گناوه استعداد های بیشمار علمی دارد که با یک مدیریت هدفمند می توان آنها را ساماندهی و بعضا از توان آنها در سطوح کاربردی و فنی استان نیز استفاده کرد.
  در انتها اگر مطلب ناگفته ای و پیام خاصی دارید بفرمایید.
 پیام اصلی من حمایت توامان صنعت و دانشگاه توسط مسئولین مربوطه است. به عقیده من نظام مهندسی هدفمندی برای ساماندهی مهندسین غیرساختمانی باید در کشور ایجاد شود و کلیه اشتغال ها از ناحیه این نظام صورت پذیرد. بحث خدمت سربازی و کارآموزی هدفمند مهندسین همانند فارغ التحصیلان پزشکی باید بررسی و اجرایی شود. باید به حدی برسیم که یک مهندس دغدغه کار و آینده شغلی نداشته باشد و می بایست از همان آغاز تحصیل (همانند پزشکی) با صنعت پیوند بخورد و خدمت سربازی مهندسی نیز در صنایع مطرح به صورت تخصصی پیگیری شود. این جریان هم به سود مهندس و هم کشور خواهد بود. ضمن اینکه حمایت های مالی و مالیاتی مناسبی باید از شرکت های نوپا و دانش بنیان دانشگاهی انجام شود. متاسفانه شاهد هستیم حتی در مراکز رشد دانشگاهی و پارک های علمی و فناوری نیز مالیات های بعضا سنگین، وام های با بهره نامتعارف و هزینه سربار زیادی از شرکت ها اخذ می شود که توان ادامه کار را برای شرکت ها سخت می نماید. به طور کلی تسهیل فضای کسب و کار برای طیف مهندسی کشور باید به صورت یک ضرورت پیگیری شود. از مسئولین استانی و نمایندگان محترم استان نیز تقاضامندم پویش های جدی در حمایت از پژوهشگران، فارغ التحصیلان دانشگاه، صنایع پایین دستی و سبک بومی انجام و امکان حل معضلات فنی و مهندسی داخلی و انجام پروژه های استانی را با اولویت شرکت های بومی در دستور کار قرار دهند.